geçen gün bir teyzeyle tanıştım. kadın, kızını nasıl evlendirdiğini anlatıyor:
temiz pak yüzlü bir oğlan geldi bir gün. iyi huylu efendi bir çocuktu. işi iyi, huyu iyi, içkisi kumarı yok...(ama bu teyzenin kumarı var, o ayrı.) dedi ki, ben sevim'le evlenmek istiyorum. gelecek hafta istemeye gelebilir miyiz ailemi alıp? ben de gel tabi yavrum dedim. geldiler, istediler kızı, biz de verdik. onun gibi iyisini mi bulucaktık? kızım da hiç istemiyo, ben sevmiyorum o adamı. neden evleneyim? diye tutturdu! ben de düğün günü o evlenmem ben diye tutturunca kafasına vura vura evlendirdim. iki tane aslan gibi çocuğu oldu.
bak kızım, bizim zamanımızda babalarımız bize sormazdı, kimle uygun görürlerse onunla evlendirirlerdi. biz de sesimizi bile çıkarmadan evlenirdik. biz severek mi evlendik? birkaç yıl önce boşandılar sonra ben onları zorla barıştırdım gene evlendirdim, gene boşandılar! artık benden günah gitti! bizim zamanımızda, kocamız bizi bıçaklasa da, dövse de etse de biz evimizden ayrılmazdık. onun elinde ölmeyi beklerdik! ne şimdi bu böyle! o aslan gibi iki çocuğa ne olacak? boşanmak da neymiş?
teyze böyle anlatırken, ağzım açık bir şekilde kalakalmışım ki, teyze bana neden sustuğumu sordu. ben de hiçbir şey diyemedim. içimden günlerce küfrettim resmen. sen, istemeyen kızını nasıl zorla evlendirirsin, koca evine nasıl ağlaya ağlaya gönderirsin canından çıkan parçayı? nasıl olur da zorla tekrar evlendirirsin. nasıl olur da çocuğunun, kocasının elinde can vermesine normal bakarsın da, boşanmayı namussuzluk olarak görürsün? senin zamanınla şimdiki zaman bir mi a be teyze?!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder