kendi kendine çok kızabiliyor insan bazen. "neden aşık oluyosun lan! yetiyoduk işte birbirimize! "
aşığım ve bundan dolayı pişmanlık duyacağım aklıma gelmezdi. sebebini belirttim işte, yetiyordum kendi kendime. sorunlar benim sorunlarımdı ve kimseyle paylaşmasam da geçebiliyordu, hayat benim hayatımdı ve bir yerde tek başıma oturup kahve içmek garip gelmiyordu. sonra, aşık oldum ve hayatım tamamen ters yüz oldu. sorunlarım, ona anlatmam gereken sorunlarım, hayat bizim hayatımız... kahvecide tek kişi oturmak sıkıcı gelir oldu. sonra onunla ilgili sorunlarım çıktı. kıskançlıklar, özlemeler, istekler...
bir sevgilim olmasaydı hiçbirini beklemeyecektim belki hayattan. sağdan soldan insanlarla flörtleşip uzayacaktım iş ciddileşmeden yanlarından. ilişkiler çok korkunç o yüzden. hiç olmadığın bir insana dönüşüyorsun. o insanı her şeyin yapıyorsun ve işin kötüsü o her şeyin olurken sen bunu fark etmiyorsun. hayal kırıklıklarını ona anlatıyorsun, mutluluklarını ona anlatıyorsun. artık yalnız değilsin ve alıştığın yalnızlıktan tamamen uzaktasın. yalnız kalma düşüncesine zamanında sıkı sıkıya bağlanmışken, şimdi sana o kadar korkunç bir fikirmiş gibi geliyor ki!
bir kere, "sen kimsin ki başkaları üzerinde hakimiyet kurmaya çalışıyorsun!" fikri, ilişkilerde değişiyor. ilişkiler değiştiriyor insanı. aşk insanın canını bu kadar yakarken neden hala inatla aşık oluyoruz bilmem ki...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder