depremden ölesiye korkarım ben. şimşek çaktığında duyduğum korku hiç kalıyor yanında. son birkaç yıldır iğneden de çok korkuyorum ve bu korkumdan dolayı defalarca doktora gitmeden hastalığın geçmesini beklediğimi hatırlıyorum da...
çocukken yoktu bu denli korkum. depremmiş, iğneymiş, şimşekmiş... sanki deprem olursa herkes ölür ama ben ölmezdim, iğne dediğin küçücük bir cız acısı yaratıyordu, şimşek de asiliğini belirtiyordu hepimizin üstünden parlaya parlaya... ama 16-17 yaşımdan sonra, bir şey oldu. her şeyden korkmaya başladım. deprem, beni öldürebilirdi, şimşek doğanın üstün bir gücü ve hepimizden kuvvetliydi, iğne de vücuduma giren, canımı hiçbir şey kadar çok yakmayan yabancı bir maddeydi.
dün gece, deprem oldu. 5.1 miş. sürekli "şu an kafamın üzerinde dolabımda duran bir lamba var, kafama düşecek şimdi ve ben öleceğim!" diye düşündüm olduğum yerde kilitlenip. deprem bitti, bir iki dakika geçti, gözlerimi açtım ve başımın üzerine baktım, lamba yoktu. ben onu haftalar önce yüklüğe kaldırmıştım. olduğum yerde kilitlendim dakikalarca, sadece yanaklarımdaki yaşı fark ettim ve kalktım yatağımdan. bir sağa bir sola... 35 m2 evin içerisinde dolandım durdum. bir banyoya bir balkona...
sonra 35 m2 büyük geldi, 2 m2 bile olmayan yatağıma girdim ve hareketsiz yatmaya başladım. bedensel değil, ruhsal üşümeye maruz kalıp, üzerimi sıkı sıkı örttüm. uyumaya çalıştım.
bu yaş ilerledikçe korkuların azalması gerekirdi diye düşünürdüm. 17 ağustos depreminde kılım bile kıpırdamamışken, 5.1'lik depremde öleceğimi düşünüp kafama lambanın düşmesini beklerken hayattan vaz geçmiştim bile...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder