HİKAYENİN SONU BİR GENCE TEŞEKKÜR

uzun süredir bloguma hiçbir şey yazmıyordum, sanırım önemli bir şeyler olmasını bekliyordum.

her zaman çevremde güzel bir çift aradım. bana evlilikten ve uzun ilişkilerden korkmamam gerektiğini ispatlayacak bir iki ilişki örneğine ihtiyacım vardı. çünkü çevremdeki herkes 2-3 haftalık, en fazla 4-5 aylık ilişkiler yaşayıp bunun kıymetini ya bilemiyordu, ya da ilişkisini sürdürecek birisini bulamıyordu. sonunda buldum, üstelik sadece 17 yaşındaydım ve gerçek ilk ilişkime başlamıştım. en yakın arkadaşım sevgilim olmuştu ve görüldüğü kadar korkunç değildi. çünkü zaten her konuda anlaşıyorduk. aradan 1-2 yıl geçti ve beni abisiyle ve sevgilisiyle geçireceğimiz bir güne davet etti. abisi ve sevgilisi gerçekten müthişlerdi. on yıldır beraberlerdi ve hala çok kısa zamandır beraberlermiş gibi öpüşüyor, sarılıyor ve birbirlerine baktıklarında, sanki dünyada başka hiçbir şey yokmuş gibi kenetleniyorlardı birbirlerine. onları tanıdığım andan itibaren, örnek aldığım çiftti onlar.

türk kızlarını, seviyeli oluşlarından dolayı tebrik ettim ben. bir erkeğin ne kadar en yakın arkadaşı da olsalar, o erkeğin kız arkadaşının yanında arana hep bir mesafe koyarlar. sanki gerçekten o kadar samimi değillermiş gibi. sessizlerdir, dokunma konusunda bile çekingenlerdir. benim sevgilimin en yakın kız arkadaşlarından biri, bunu asla bilemedi ama. arasına hiçbir mesafe koymadı. benim yanında olmam hiçbir şeyi değiştirmedi. sadece sürekli yakın oldu, bir kadına rahatsızlık verici derecede yakınlık... türk olmamasından kaynaklanıyordu büyük ihtimalle. her zaman mesafeleri olan insanları çevremde tuttum, ya da onlara durmaları gereken noktayı söyledim. aslında çok ilginç insanlarla tanıştım. hiçbir sınırları yoktu, onlara sınırlarının "ben" olmam gerektiği konusunda uyardım. sonra fark ettim ki bu kız çevremde hep olacak ve 5 yılın sonunda ona ısınmak için elimden gelen her şeyi yaptım. dün gece. sıcak davrandım, onları kardeş gibi düşünürsem daha kolay sindirebilirim onun bu hareketlerini diye düşündüm. çok fazla uğraştım aslında. benim gibi uğraşmayı sevmeyen bi insana göre çok fazlaydı bu.

dün gece, ilk önce sevgilim, ben, abisi, sevgilisi, sevgilimin arkadaşı ve abisinin arkadaşı toplaşıp rakı içmeye gittik. abisinin sevgilisi erkenden kalktı. hoşuma gitmedi, onları birlikte görmek her zaman çok güzeldi. 15 yıldan sonra bile hala güzellerdi. bana umut verebilecek kadar güzel. rakılar bitince konsere gittik ve sevgilimin arkadaşıyla abisini yakınlaşırken gördüm. açıkçası bir süre görmek istemedim. hayatımda kıskandığım tek çift ve yakınlık kurmaya çabaladığım kız...

bunu sevgilim de fark etmişti tabi ki. ona anlattım. "örnek alacak çifte ihtiyacım vardı, ve şu an hiçbir güzel çift tanımıyorum.". belki şu 5 yılda söylediği en güzel şeyi söyledi bana: "bizi düşün, başkasını düşünme. kimseyi örnek alma, kimseye de örnek olma."

bir de, belki gün gelir okur, Mimar Sinan'lı, hiç tanımadığım bir gence teşekkür etmek istiyorum. tüm bu olaylar olduktan sonra gitmek istedik ordan ve ben kalabalığın içinden zorla çıktım ve kenarda suratsızca beklemeye başladım. suratsızlığımı fark eden bir genç, karşıma geçti, elini yüzüme paralel uzattı. anlamadığımı belli edecek şekilde başımı salladım, elini küçücük salladı ve gülümsedi. ben de elimi kaldırdım. tekrar elini salladı. "çak " demek olduğunu bi süre geçince anladım. ve çaktım. iki elini yumruk yapıp baş parmaklarını kaldırdı "böyle gülümse" dedi ve başka hiçbir şey söylemeden gitti.